You better bolieve it!

De 3-daagse trip naar Bolivia waar ik het in mijn vorige verslag over had, was geslaagd. We werden 's ochtends vroeg opgehaald en naar de grens gebracht, hebben onze paspoorten opnieuw laten bekliederen met nieuwe stempels en mochten we van het busje overstappen naar de jeeps. De groep, bestaande uit 8 chilenen en 3 nederlanders, werd verdeeld in 2 groepen. En wij blij dat we met Joni (de 3e nederlander) in de groep zaten. Want ja, wat is dat een fantastische meid! Vanaf het moment dat Shell en ik in het busje stapten toen we werden opgepikt bij ons hostel, probeerde Joni al duidelijk te maken dat ze een van ons was. Ik liet mijn flesje water vallen en zij raapte het op en zei "alsjeblieft" terwijl ze het flesje aan mij gaf. En ik, met mijn slaapkop en mijn wallen tot aan mijn kin, dàcht wel te horen dat ze alsjeblieft zei, maar geloofde het niet en schudde mijn hoofd van "nee dat zei ze niet". Zonder ook maar iets van dankjewel/thanks/gracias te zeggen (wat ben ik toch netjes opgevoed :S), ben ik gaan zitten. Ik sprak mijn twijfels uit naar Shell over dat het mogelijk zou zijn dat het meisje voor hem nederlands was. Bij de douane kon ik het niet laten om op het lijstje te spieken of er al Holandès was ingevuld bij Nacionalidad. En ja! Ze was er eentje. En al vrij snel hadden we contact gemaakt en het klikte meteen had ik het idee. Ze heeft precies dezelfde flauwe, droge, het-maakt-niet-uit-wat-mensen-van-ons-denken humor als wij. Dat maakte het achterin gepropt zitten in de jeep (we zaten nog net niet in de kofferbak) een stuk gezelliger.

De eerste dag van de trip stopten we bij de laguna blanca (mooi), laguna verde (nog mooier) en bij nog meer lagunes waar we (eindelijk) flamingo's hebben kunnen spotten. In 2013 hadden we in Cuba ook een poging gedaan tot flamingo's spotten, maar toen heeft het niet mogen baten. We zagen er niet eens 2. En nu zagen we ze in een veelvoud van 1000. De chauffeur en tevens de gids, die zijn taak als gids niet echt recht deed aangezien hij weinig tot niks zei tijdens deze trip, vertelde dat deze omgeving wel minimaal 35.000 flamingo's telde. Hoe ze allemaal zo bij elkaar stonden, met die zalmroze veren en hun koppen om de beurt in het water happend naar voedsel, met dat stille water en de bergen bedekt met sneeuw op de achtergrond, dat gaf niets meer dan een rustgevend gevoel. Heerlijk! Genieten! Eventjes helemaal weg van de drukte... Totdat... er rare (sorry!) japanners begonnen te schreeuwen; "Agua caliente, agua caliente"! Echt héél de tijd! En daar dan ook heel de tijd om lachen. Wat is er nou zo grappig aan om "warm water, warm water" te schreeuwen?! Blijkbaar hebben die japanners ook het-maakt-niet-uit-wat-mensen-van-ons-denken humor, maar wat zij niet hebben is het besef dat zij in een schitterende omgeving zitten wat, lijkt mij, vraagt om stilte en aandacht. Een plek wat je in alle rust tot je zou moeten nemen. Maja wie ben ik om te zeggen hoe je moet genieten...?! Verder stopten we nog op andere mooie plekken en we konden ook zwemmen in een soort van thermenbad. Shell en ik waren vergeten onze badkleding in onze handbagage te stoppen, dus wij gingen maar pootje baden. Was ook lekker. De laatste stop van de eerste dag was bij de geijsers. Wel leuk en bijzonder. Maar het was al flink afgekoeld, het begon te miezeren, dus ik wilde niet meer uit de auto, zo koud had ik het. Net op tijd aangekomen bij onze verblijfplaats in the middle of nowhere op +- 5000 meter hoogte, begon het te onweren. Na het gezamenlijk dineren, potje kaarten spelen met onze jeep/kamergenoten en de betaalde douche (yep, we moesten betalen om te douchen), ging ik met trui, legging en sokken aan vroeg naar bed.

Volgende dag hadden we een soort gelijke trip voor de boeg, maar deze keer met iets minder lagunes onderweg en meer rotspartijen. Bij een van die rotspartijen heb je een rots wat men vindt lijken op een boom. Nou ik weet het niet hoor, maar ik zag die gelijkenis niet echt. Maar goed, misschien heb ik wel gebrek aan fantasie, dat zou natuurlijk ook gewoon kunnen. Ik heb er wel een foto van gemaakt, moeten jullie mij even vertellen of dat op een boom lijkt of niet. Aan het einde van dag 2 had ik wel een beetje gezien. We eindigden bij wat zij noemen the train cemetery en dat was het ook letterlijk. Oude treinen die zijn verwaarloosd en achtergelaten, omdat ze ooit te lui zijn geweest om die op te ruimen en naar de schroothoop te brengen of iets dergelijks. Sommige toeristen vinden het fantastisch en zien het als een grote-mensen-speeltuin, wij vonden het 3x niks en dachten "we hebben honger, we willen weg hier"!

Het hoogtepunt van deze 3-daagse trip was op de laatste dag. Om 5:30 reden we die ochtend weg om weer zo'n wonderbaarlijk fenomeen te aanschouwen. De zoutvlaktes. Deze zitten nu vanwege zware regenval helemaal onder water, wat het eigenlijk nog indrukwekkender maakt. Als het windstil is en het water ook, dan lijkt het water net een gigantische spiegel. Onze chauffeur reed vervolgens over de zoutvlaktes opzoek naar de beste plek voor de zonsopgang en het leek serieus alsof we over een heel groot meer reden. Dat was zó bizar en eng tegelijk. Je weet dondersgoed dat je niet kan zinken, maar toch ben je daar bang voor. Aangekomen op de beste plek, beet Shelly de spits af en stapte uit de auto met zijn blote voeten in dat ijskoude water. Na enkele minuten moed bij elkaar rapen gingen de andere schapen over de dam en stonden we allemaal, behalve de chauffeur, in onze slippers in dat oneindige water, bibberend van de kou naar de zonsopgang te kijken. We hadden trouwens nog helemaal niet ontbeten, dus dat gingen we ook nog even doen precies op die plek midden in het "water". Na het ontbijt hebben we een uitgebreide fotoshoot gehouden met een paar gekke foto's. Ik kan niet uitleggen hoe je dit soort foto's noemt, maar bekijk ze maar even. Later die ochtend reden we ook nog even naar een hostel wat gemaakt was van zout. Het was eigenlijk de bedoeling dat we daar zouden verblijven, maar door de zware regenval was dat niet mogelijk. We zijn er toch voor een half uurtje ofzo even ingeweest, voor een plas- en snackpauze. We kwamen op dat moment ook de andere helft van de groep tegen. Hun chauffeur had zich verslapen, blijkbaar te diep in het glaasje gekeken de avond ervoor. Zij hadden dus de zonsopgang gemist. Waren we stiekem toch heel blij met onze chauffeur, hij zei weliswaar niet veel, maar hij kwam in ieder geval op tijd en reed ons netjes naar de beste plekjes.

Het einde van deze trip kwam in zicht en zo ook het einde van ons samen zijn met Joni. We hebben zitten lachen, gieren, brullen, kletsen, luisteren naar/met elkaar. Ze vertelde ons dat ze 2 maanden had gefietst van zo ongeveer het noorden naar het zuiden van Chili. 2 máánden! Gefíéts! Dat kun je toch niet geloven?! Ik zou het haar niet nadoen, maar ik heb wel ongelofelijk veel respect daarvoor en voor het feit dat ze alleen aan het reizen is. Tips, ervaringen en contactgegevens waren uitgewisseld. Joni pakte de bus naar Potosí en wij bleven in Uyuni. Maar iets zegt mij dat onze wegen nog eens zullen kruizen.

Ps. Jamie-Lee, mensen met de naam Joni zijn héél avontuurlijk! So you know ;