GALAPAGOS!

De Galapagos eilanden. Sommige van jullie zullen er vast nooit van gehoord hebben, of misschien tot voor kort. Ik had er voordat ik aan deze reis begon ook nog nooit van gehoord. Shelly is van ons 2 degene die maanden van te voren zit te snuffelen in The Lonely Planet. Het reisschema is altijd zijn pakkie-aan geweest, omdat hij het leuk vindt en het veel beter kan. De route die we volgen is dan ook bijna tot in de puntjes uitgestippeld. Het komt weleens voor dat ik pas een dag van te voren vraag wat onze volgende bestemming is, of dat ik vraag hoe de volgende week eruit zal zien. Luiheid? Misschien een beetje, maar ik laat me graag verrassen en om eerlijk te zijn heeft Shelly mij nooit teleurgesteld. Ik ben tot nu altijd tevreden geweest met de plekjes die mijn  lieftallige gids heeft uitgekozen. En als het niet zo leuk was, dan vonden we het gelukkig samen niet zo leuk.

Ik weet niet meer zo goed wanneer ik voor het eerst iets hoorde over de Galapagos eilanden. Was het nou Shelly die er een keer over begon of waren het nou toeristen die we tegenkwamen en ons jaloers maakten met hun verhalen? Het was in ieder geval een bestemming waar ik nooit van hem heb durven dromen, een bestemming die vanwege het kostenplaatje zeker niet in Shelly's reisschema pastte. Maar elke keer weer, kwamen we reisgenoten tegen die naar de droombestemming geweest waren en stuk voor stuk vertelden ze ons hoe ongelofelijk mooi het daar was. Dat je ontzettend diep in de buidel moet tasten, maar dat het echt elke cent waard is. De eilanden met hun verschillende soorten vulkanische landschappen, unieke flora en fauna en witte stranden met turqouise-blauw water, klonken als hemel op aarde. Het denkbeeldige wolkje met deze droom erin gevangen bleef wekenlang boven onze hoofden zweven. Als 2 verloren zielen liepen we regelmatig tegen elkaar te zeggen: "Konden we ook maar naar de Galapagos gaan hè?" En af en toe lieten we ons zelf gaan, zaten we te dagdromen over hoe het toch zou zijn als we op de Galapagos waren. Er kwam soms weleens zelfmarteling bijkijken, als we op het internet zaten te googlen naar foto's. Ja je moet toch wat hè?! Maar tegelijkertijd dachten we ook dat we verstandig waren en dat het heus niet erg was om niet naar de Galapagos te gaan. Het lag niet bepaald op de route en het was bovendien erg duur. Het probleem was ook niet zozeer dat we het geld niet hadden, maar Shelly en ik zijn niet de types die zichzelf in de schulden willen werken en vinden het daarom ook belangrijk dat we genoeg geld hebben voor wanneer we terug zijn in Nederland. Dat we in ieder geval de eerste maand normaal boodschappen kunnen doen. Maarrrrrr (het zat er aan te komen hè die maarrrrrrr) wie weet komen we wel nooit meer in Zuid-Amerika, wie weet komen we wel nooit meer in Ecuador, wie weet is dit onze enige echte kans om ooit naar de Galapagos te gaan, dachten we. Dit is een once-in-a-lifetime-oppurtunity. Met deze gedachten gingen we toch nog maar even goed kijken hoeveel we daadwerkelijk te besteden hadden. Het was mogelijk, dat was 1 ding wat zeker was. Wel een beetje krap, maar het was mogelijk. We hadden uitgerekend dat àls we naar de Galapagos zouden gaan, we genoeg geld over zouden hebben om de eerste maand in NL door te kunnen komen, mits we op brood en water zouden gaan leven en elke avond bij een van onze ouders zouden gaan eten. Puik plan toch? Niks meer aan veranderen. Shelly had de vliegtickets geboekt en daarmee was het officieel! Wij gingen naar de GALAPAGOS! Yes! We konden het allebei niet geloven. Maar het was toch echt waar. En weet je... we hadden het dik verdiend. Ik had net mijn Ayahuasca achter de rug en Shel had 3 dagen de Quilotoaloop bewandeld. Allebei op verschillende manieren pittig en allebei vonden we dat we beloond mochten worden met een vakantie in onze vakantie. Omdat Shell en ik allebei op andere locaties waren vanwege onze verschillende doelstellingen, spraken we af om elkaar te ontmoeten in Latacunga en vanaf daar samen de nachtbus te nemen naar Guayaquil, waar we 1 nachtje verbleven. Dit is niet een stad wat hoog staat aangeschreven in de reisgidsen, maar vanaf hier ging onze vlucht naar de Galapagos, dus we moesten er wel heen.

Na een fijne vlucht van  2 uur landden we op het eiland Baltra, gingen we met de pond naar het eiland Santa Cruz en reden we een uur met de bus van het noorden naar het zuiden van het eiland naar Puerto Ayora. Deze plek wordt gezien als het centrum van de Galapagos eilanden en de plek vanuit waar je alle tours kunt boeken. De meest gebruikelijke en de meest dure tours die geboekt worden zijn de meerdaagse cruises, waar je dus op de boot kan blijven slapen en van eiland naar eiland hopt. De mooiste eilanden kan je ook alleen maar bezoeken door middel van een cruise. Dat was wel jammer, want dat schijnen de echte parels te zijn van het archipel. Wij hadden dus, om de kosten niet te hoog op te laten lopen, besloten per dag dagtripjes te boeken of op eigen houtje de boel te verkennen. Dat was het goedkoopst en het voordeel is natuurlijk ook dat je niet vast zit aan zo'n meerdaagse cruise en alle mensen die daar aanboord zitten. En je kan lekker zelf inplannen wanneer je wat wilt gaan doen, afhankelijk van de beschikbaarheid van de touroperators. Bij aankomst gingen we natuurlijk meteen op hosteljacht. Na een uur met onze backpacks rondgeslenterd te hebben opzoek naar het allergoedkoopste, hadden we eindelijk voor een goede deal een hostel gevonden met privekamer en eigen badkamer. Helemaal top!

Een van de eerste en belangrijkste dingen die je gedaan moet hebben op de Galapagos is een bezoekje brengen aan het Charles Darwin Centre. Het is geen hoogstandje, maar al ga je er alleen maar heen om je eer te betonen aan de man die dankzij zijn onderzoeksreis naar onder andere de Galapagos zijn evolutietheorie tot stand heeft weten te brengen.Hier bestudeerde hij de dieren, planten, fossielen en geologie. Bijna zijn hele leven heeft hij gewijd aan het onderzoeken van de door hem verzamelde voorwerpen en door dit onderzoek kwam hij op de theorie van het ontstaan van nieuwe soorten. Op de Galapagos vind je ontzettend veel planten en dieren die alleen maar daar voorkomen, omdat deze zich hebben moeten aanpassen aan de leefomgeving en dus niet in staat zijn om elders te leven. Hoe bijzonder is dat? Bij dat centrum heb je veel reuze schildpadden die daar worden vastgehouden ter bescherming en voor onderzoeken. En je kunt wat lezen over de vele verschillende soorten mussen, die allemaal hun eigen leefgewoontes er op na houden.

Toen we eenmaal besloten hadden om naar de Galapagos te gaan, heeft Shel veel contact gehad met een Deens stelletje dat we hadden ontmoeten bij Machu Picchu. Zij waren ook naar de Galapagos geweest en hebben ons voorzien van vele tips waar we ontzettend veel aan hebben gehad. Zo zijn wij dankzij hun gaan duiken bij een van de beste duikscholen van de Galapagos en wat mij betreft van alle duikscholen waar wij ooit hebben gedoken. Acadamy Bay, erg vriendelijk personeel en heel professioneel. We hadden 2 duiktrips geboekt, 1 duiktrip bevat 2 duiken. Onze eerste duiktrip was bij  North Seymour. Helaas was de zichtafstand niet heel ver, het leven onder water was daardoor moeilijk te zien. Maar toch hebben we een paar dieren kunnen afvinken, zo hebben we een schildpad zien zwemmen, roggen, verschillende soorten vissen, witpuntrifhaaien en ik heb dan nog een hamerhaai gezien. Ik probeerde Shel te waarschuwen, maar de haai was snel weg. Onze volgende duiktrip was bij de Gordon Rocks. Een van de beste duiken die je kunt maken in Zuid-Amerika. En wij kunnen dat nu vol trots beamen, want dit staat zeker in de top 3 van onze duiken. Ook hier ontzettend veel leven gezien, zwemmende zeeleeuwen, andere roggen, wit èn zwartpuntrifhaaien en de kers op de taart was de groep hamerhaaien die onders  in cirkels aan het zwemmen waren. Echt fantastisch! De duik zelf vonden we ook heel bijzonder, want het staat bekend als een moeilijke duik vanwege de sterke stroming. Dat was ook wel te merken. Maar het ging over het algemeen wel goed. Onze eerste 2 dagen op de Galapagos waren geslaagd.

De derde dag hadden we een boottrip geboekt naar het eiland Santa Fe. Het was 2 uur varen, dus we hadden weer heel wat tijd om bij te bruinen boven op het dek. Wij waren trouwens het jongste stel op de boot, de rest was allemaal boven de 50. Maar dat vonden we niet erg. Als je een tour hebt met oudere mensen dan weet je in ieder geval dat alles goed geregeld is. En laten we eerlijk zijn, het zijn toch altijd de mensen op leeftijd die de mooiste en interessantste (reis)verhalen hebben. We kwamen aan bij Santa Fe en werden met een kleiner bootje naar de kant gebracht. We begonnen eerst met een wandeling over het eiland. De gids vertelde wat over de cactussen en andere planten die van endemische soort zijn, wat betekent dat deze soorten alleen voorkomen op de Galapagos. Dat geld ook voor de gele land-iguanas. Die komen zelfs alleen voor op het eiland Santa Fe en niet op andere eilanden op de Galapagos of elders op de wereld. Dat is dan wel heel bijzonder om die gezien te hebben. Na het wandelen over het eiland gingen we snorkelen, ook dit was erg leuk. We zagen weer schildpadden zwemmen, zeeleeuwen, roggen en nog meer vissen. Het einde van de trip naderde en we gingen weer terug varen naar het eiland Santa Cruz. En wat hebben wij ontzettend veel geluk gehad, want onderweg terug zagen we een groep van minimaal 30 walvissen naast en onder de boot zwemmen. Dat was echt magisch. En die beesten zijn immens groot. Normaal zwemmen ze niet op dat stuk, maar speciaal voor ons maakten zij een uitzondering. Onze dagtrip was al geslaagd, maar dit maakte het nog extra speciaal. 

10 mei was mijn verjaardag. Denk niet dat er veel mensen zijn die kunnen zeggen dat ze hun verjaardag hebben gevierd op de Galapagos. Ik wel! En het was fantastisch. Ik kreeg van Shell een kroontje met ballonnen en een cheesecake, ik voelde me helemaal jarig. We hebben eigenlijk een heel relaxt dagje gehad. We zijn naar heel mooie plekjes geweest, zoals Tortuga bay (een heel mooi strand) en naar las Grietas (een natuurlijke zwembad wat is ontstaan tussen 2 rotsmuren in). We hebben veel gewandeld, veel gezwommen en vooral erg genoten.

Volgende dag was wat minder relaxt. We hadden 2 fietsen gehuurd, een taxi geregeld die ons met fiets en al had afgezet bij los Gemelos (dat zijn twee kraters) en vanaf daar zouden we terug fiesten naar Puerto Ayora met tussenstops bij el Chato en Garapatero. El Chato is een natuurreservaat waar je ook reuzenschildpadden kunt zien, maar dan in het wild. En als je geluk hebt, zie je misschien een stelletje paren. Wij hadden geluk. Toen we van het reservaat weg fietsten zagen we nog een schildpad midden op de weg lopen. Dat was wel grappig om te zien.
Onze volgende fietsbestemming was Garapatero, dat scheen ook een heel mooi strand te zijn. Dat wilden wij wel even zien. Niet wetende dat het een pokke end fietsen was. Shell had nog aan een dame gevraagd hoe ver het was. Ze zei dat het nog een half uur ging duren en dat het voornamelijk bergafwaarts was. Echt niks van wat ze zei klopte. Mensen hier zijn erg vriendelijk, maar ze hebben totaal geen inschattingsvermogen. We hebben ons echt de pleuris gefietst. Ik overdrijf niet. De tour de france was er niks bij. Onderweg nog aan een man op de motor gevraagd of we al in de buurt waren, hij zegt nou vanaf hier is het nog 7km. WAT!! We voelde ons echt in de zeik genomen. Terugfietsen had ook niet veel zin meer, dus we gingen maar gewoon door. En dan moet je je ook nog even bedenken dat het dus niet bergafwaarts was he. Maar goed. We fietsen en we fietsten en we fietsten... 20 min later waren we er nog steeds niet. En ineens zie ik een bord met: Playa Garapatero 7km. Ik moest even heel goed in mijn ogen wrijven. Ik keek heel goed om me heen om te checken of we niet in een een of ander programma zaten waar ze je in de maling nemen. Ik dacht echt: Dit is een grap! Die man zei 20min geleden dat het nog 7km was, hoe kan het nou...?! Nu...?! Weer...?! Ineens...?!   Mijn klomp brak en Shell zijn broek zakte af. Maar toch gingen we koste wat het kost verder fietsen. En ja, het laatste stukje was inderdaad bergafwaarts. Nou nou, poe poe... Na anderhalf uur waren we er eindelijk. Gelukkig was het wel een mooi strand. Ik ben meteen languit gestrekt op het strand gaan liggen en Shell dook meteen het water in. We hadden geen moment getwijfeld om later een taxi terug te nemen. 

En toen was het de laatste dag. We hebben erg lang zitten wikken en wegen wat we nou wilde doen op onze laatste dag. Het was een snorkeltrip geworden naar Pinzón. Een kleine teleurstelling, want de boot was niet zo'n boot als waarmee we naar Santa Fe waren gevaren. Het was een kleine speedboot en we zaten een beetje krapjes op elkaar. Maar het snorkelen maakte het helemaal goed, want hier zagen we eigenlijk nog meer leven onder water dan wat we bij onze vorige snorkeltrip hadden gezien. Een stuk of 6 haaien en ze zwommen echt een meter van ons vandaan. Op een gegeven moment dachten we, hmm nou wordt het wel een beetje eng. Maar ze deden gelukkig niks. We zagen ook 2 gigantisch grote schildpadden en eentje zwom echt precies onder mij, zo mooi om te zien. Wat bij deze snorkeltrip erg indrukwekkend was waren de grote scholen vissen en het waren vissen met heel veel mooie kleurtjes. Echt prachtig! We zaten erg te twijfelen of we nou een toer wilden doen naar North Seymour, waar je dus heel veel blue footed boobies hebt of naar Pinzón. De toer naar North Seymour was overal volgeboekt. Daar baalde we een beetje van, want we hadden graag die blue footed boobies willen zien. Voor het snorkelen bij Pinzón waren we nog even op een klein eilandje geweest en als verrassing stond daar ineens een blue footed boobie. Helemaal te gek! Ook weer een geslaagd dagje.

Dat was onze Galapagos avontuur. Hoop dat je ervan genoten hebt. Wij in ieder geval wel. We zitten nu in de hoofdstad van Ecuador, Quito. Ook een hele leuke stad. Morgen verlaten wij dit prachtige land en ruilen we het in voor Colombia. Ecuador wordt door veel reizigers overgeslagen, omdat het duur is, maar ook omdat men denkt dat het naast alle andere Zuid-Amerikaanse landen niet zo bijzonder is. Daar snap ik helemaal niks van. Ik moet eerlijk toegeven dat we eigenlijk te weinig hebben gezien van Ecuador, maar wat we hebben gezien was spetterend en het waard om ooit in de toekomst weer een keer terug te komen.

Is dit lang genoeg Mel? Xx