The Dutchies en het wereldwonder!

Onze eerste stop in Peru was in Puno, wederom een plaatsje aan het Titicacameer, maar dan aan de Peruaanse kant. Absoluut geen aanrader, maar prima stadje om even een tussenstop te maken als je onderweg bent naar Cusco. En Cusco is wel degelijk een aanrader. Een stad waar veel geschiedenis en liefde voor cultuur verstopt zit. Ook hier weer mooie pleinen omringd met kerken en overheidsgebouwen waar ze in Nederland nog een tipje aan kunnen zuigen. En met name in het centrum is de architectuur ook weer verbazingwekkend mooi en een koloniale bouwstijl die wij tot nu nog niet hebben vernomen in Zuid-Amerika. De stad is werkelijk een lust voor het oog. Het is wel erg toeristisch, aan de ene kant fijn, aan de andere kant mega-irritant. Bij de drukke straten staat het vol met proppers die je een massage of een tour willen aansmeren of met een goedkoop menutje hun restaurant in willen lokken. Dit kan vooral heel storend zijn wanneer je al een massage hebt gehad, een tour hebt geboekt of gegeten hebt. Maar verder is het er fantastisch. Je kunt uren rondlopen en nog raak je niet uitgekeken. Je kunt ook een citybus nemen als je te lui bent om te lopen (dat hebben wij gedaan). Zo kan je de boel in één rit verkennen. Ook hier in Cusco hebben ze een beeld van Jezus op een heuvel, deze is niet zo groot, maar in de avond wordt ie opgelicht en lijkt het alsof er een witte Jezus in de donkere lucht zweeft. Heel mooi!

Na onze eerste oriëntatiedag hadden we na een aantal touroperators te hebben bezocht een keuze gemaakt bij welke operator we een tour gingen boeken. Het werd die ene die aan de overkant van ons hostel zat, die het goedkoopst was en die hele goeie recensies had op tripadvisor. We boekten de 4-daagse Inca Jungle Trekking naar Machu Picchu.

Dag 1 werden we vroeg opgehaald met een busje en werden we afgezet bij het punt vanaf waar we gingen mountainbiken. 3 uur lang hebben we bergafwaarts gefietst richting het plaatsje Santa Maria, waar we de eerste nacht verbleven. Na de lunch gingen we wildwater raften. Voor mij was het de 2e keer, voor Shell de 1e keer en hij vond het zo leuk dat ie het in Ecuador waarschijnlijk nog een keer gaat doen. Na het raften gingen we dineren, socializen, potje kaarten, douchen en naar bed. We hadden een zware dag voor de boeg.

Dag 2 gingen we 8 uur hiken. Als je mijn vorige verhaal gelezen hebt, dan weet je hoe ik denk over hiken, dus ik keek er niet bepaald naar uit. Ik moet eerlijk toegeven, het was vrij pittig op sommige stukken, maar het was supergaaf en waanzinnig mooi. Vooral de Inca trail, het pad wat ooit door Inca's is aangelegd, was heel bijzonder om te bewandelen. En als je met een gezellige groep bent en tussen het lopen en hijgen door lekker kan kletsen, maakt dat het hiken een stuk dragelijker. Bijna aan het eind van de wandelroute moesten we met een kabelkar op 100meter hoogte naar de andere kant van de rivier komen. Menig mens had dit afgeslagen, maar onze gids zei: "Of het is dit of het is nog een uur lopen." Dus toen gingen we toch maar onze levens wagen om naar de overkant te komen. En achteraf gezien viel het allemaal best mee. Einde van dag 2 sloten we af in thermenbaden. Onze lichamen hadden deze royale verwennerij wel verdiend. En gelukkig werden we daarna met een busje naar Santa Teresa gebracht, waar we de 2e nacht verbleven.

Dag 3 gingen we ziplinen. We hadden hoge verwachtingen van deze activiteit. Het was leuk, maar toch waren we een beetje teleurgesteld, omdat alle 5 lijnen over hetzelfde gebied hingen. En wij hadden gehoopt dat we tijdens het ziplinen van verschillende soorten uitzichten konden genieten. Helaas was dat niet aan de orde. Na het ziplinen moesten we 3 uur lopend afleggen naar Aguas Calientes. De route daarheen was gelukkig plat dus dat scheelde en het was ook nog eens over een treinspoor dat nog steeds in gebruik is, dus af en toe moesten we uitwijken voor een trein. Als je niet vergat om af en toe omhoog te kijken tijdens het lopen, kon je ook nog eens genieten van de mooie omgeving.

En toen kwam dag 4, de dag waar het allemaal draaide. Om 4u 's ochtends moesten we opstaan, 4:30 moesten we beginnen te lopen. We hadden anderhalf uur de tijd om bij de ingang van Machu Picchu te komen. Het eerste stukje van de route was vrij plat, maar na 20min kwamen we bij de trap die ons zou leiden naar de ruïnes die op +/- 2,5km hoogte zit ten opzichte van de zee. De trap was stijl, oneindig lang en verschrikkelijk zwaar. Dit was werkelijk waar nog zwaarder dan die 8uur hiken van de 2e dag en daarbij komt ook nog dat het donker was en dat het keihard regende. Gelukkig hadden we nog poncho's weten te scoren. Ik zag het vaak niet meer zitten tijdens deze helse klim naar boven en dacht regelmatig dat die Machu Picchu wel verdomd prachtig moest zijn als ik dit er voor over heb. En toen waren we eindelijk boven. Ik kan even niet in woorden omschrijven hoe blij ik was. Of toch wel. Ik was intèns gelukkig. Ik sprong geen gat in de lucht, want daar was ik te moe voor. Maar ik heb God wel even bedankt, ookal geloof ik niet in Hem. Maar goed, we waren er eindelijk. Onze 2 gidsen, die alle 4 dagen met ons waren, stonden ons op te wachten bij de ingang. We wachtten tot de groep compleet was en gingen allemaal tegelijk naar binnen. 2 uur lang vertelde Renee, de gids die het beste engels sprak van de twee en die zijn werk als gids overigens erg goed deed, over de geschiedenis van een van de zeven wereldwonderen en over de Inca's die dit fenomenale bouwwerk hebben geconstrueerd. Hij vertelde ook dat de Spanjaarden deze ruïnes (gelukkig) niet gevonden hadden, vandaar dat het er nog stond. Na 2 uur geschiedenisles, namen we afscheid van de gids en bedankten hem voor zijn goede service van de afgelopen 4 dagen. De groep ging uit elkaar en iedereen ging op eigen houtje Machu Picchu verder verkennen. De nederlanders, of The Dutchies zoals een canadese meid ons noemde, vormden een eigen groepje en bestond uit Eline en haar vader Hein, Leon, Shelly en mij. We hadden allemaal extra betaald om de berg Machu Picchu te beklimmen en vanaf de top te genieten van een waanzinnig mooi uitzicht op de ruïnes. Voordat we wegliepen raadde de gids ons nog aan om nog even te wachten tot de lucht geklaard was en het zonnetje zou doorbreken. Dat gingen we dan maar doen. Onder het genot van een kopje koffie/thee hebben we zitten kaarten en wachten tot we eindelijk naar boven konden. Aangekomen bij de berg staan we voor een dicht hek. De man achter het hek zei dat we te laat waren. Na 10u kan je de berg niet meer de beklimmen. Niemand die ons dat ooit verteld heeft. Bij de agency waar we de tour geboekt hebben niet, zelfs die goeie gids die de hele tijd zat te hameren op dat we overal op tijd moesten zijn, had geen woord gezegd over dat de berg alleen maar tussen 9u en 10u voor bezoekers toegangelijk was. Dus we hebben op z'n hollands staan vloeken daar voor dat hek. Het is maar 3eu wat je extra betaalt, maar het gaat om het principe. Hein probeerde hem nog om te kopen, maar het mocht niet baten. De man zei dat er nog een ander uitkijkpunt was wat bijna net zo mooi is. Daar gingen we dan maar heen. En we zullen nooit weten hoe dat uitzicht er vanaf de top van berg uitziet, maar vanaf het punt waar we uiteindelijk stonden was het ook fantastisch. Op een gegeven moment splitste de groep op. Hein, Eline en Leon gingen nog naar de boven naar de brug. Shell en ik hadden geen zin meer om naar boven te lopen, daar waren we echt een beetje klaar mee. Wij gingen lekker door de ruïnes heen lopen en ons even wanen in het Inca-tijdperk. En daarna moesten we de hele route weer terug lopen naar Aguas Calientes. Aangekomen in Aguas Calientes kwamen we de nederlanders weer tegen. Dat kwam mooi uit, want we hadden geen fatsoenlijk afscheid van elkaar genomen. Mede dankzij hun was deze tour, ondanks de kleine tegenslagen, toch een succes. Met een biertje, pizza en potjes kaarten hebben we het succes gevierd en pakten een ieder daarna op verschillende tijden de trein terug naar Cusco. Eline en Hein kwamen we de volgende dag weer tegen in Cusco. En om het af te leren hebben we nog een laatste keer een biertje gedronken en gekaart. Maar we hebben vooral heel erg zitten lachen om het feit dat uitgerekend The Dutchies te laat waren voor de berg, omdat we zo gezellig aan het kaarten waren. Achja... we hebben in ieder geval een leuk verhaal om te vertellen in Nederland.