So far so good

Van alle landen hebben we hier het meest naar uitgekeken. Save the best for last. Of het the best is kan ik na 2 weken nog niet stellen, maar het voldoet tot nu zeker aan onze verwachtingen. Vriendelijke mensen, mooi landschap, lekker en goedkoop eten en je wordt overspoelt met salsa. En dat laatste is precies waar we voor gekomen zijn. We zijn al volop wezen salsadansen. In Cali, wat schijnbaar de stad is waar deze opzwepende dansstijl met de paplepel wordt ingegoten. Dat is ook zo een beetje het enige wat we daar gedaan hebben. Salsadansen. Verder is het ook niet heel boeiend. We zijn dan wel vanuit Cali 2 dagen naar San Cipriano geweest. San Cipriano is een dorpje in de bossen. Het is dan ook alleen maar te bereiken via de motorrail, dat is dus een geimproviseerd voertuig wat gemaakt is van pallets en een motor en daar rij je mee over een treinspoor. Heel apart, maar superleuk om zo door de jungle op je bestemming te komen. Samen met 2 andere meiden, een uit Zwitserland, de ander uit Israël, gingen we opzoek naar een hostel. We hadden al gauw een gevonden vlakbij het "treinstation". We kregen een hele kleine kamer met badkamer en ventilator. En als extraatje een douche met heerlijk koud water. Hmmm daar hou ik zo van! We hadden onze spullen gedropped en gingen meteen het dorp verkennen. Voordat we hierheen kwamen werden we al goed ingelicht over de armoe en dat het dus absoluut niet de bedoeling is dat je hier gaat afdingen. De mensen hier hebben het al niet zo breed, niet zo netjes om dan ook nog eens geld van hun af te troggelen. Wat dit dorp nog interessanter maakt, is het feit dat er alleen maar donkere mensen wonen. De zogenaamde Afro-Colombianen. Het leek net of we in een dorpje midden in Afrika terecht waren gekomen. Ik had het idee dat er ook geen blanke of mestiezen woonden, het was echt een puur spaanse-sprekende Afrikaanse gemeenschap. Wel apart dat ze nog steeds zo afgezonderd zitten van de rest. Waarschijnlijk heb je verspreid over Colombia meer van dat soort groepen Afro-Colombianen die sinds de afschaving van de slavernij op dezelfde plek zijn gebleven. Wij vonden het in ieder geval heel bijzonder om hier te zijn. Die mensen zijn misschien wel arm en dat is zeker triest, maar als ik in die omgeving zou wonen waar zij wonen zou ik me toch wel heel rijk voelen en denk ik dat geld niet heel veel uit zou maken. Mijn god wat is het daar mooi zeg. Het dorp bestaat eigenlijk uit 2 straten die lopen in een soort van T-splitsing. Als je linksaf gaat loop je het "centrum" van het dorp in, waar je alle restaurantjes/barretjes en winkeltjes hebt en waar de ingang van het park is. Met een park bedoel ik dan niet zoiets als wat we kennen in Nederland, een grasveld, grindpad met bomen erlangs, een meertje, een speeltuintje en hondenpoep. Nee dit is een park van een ander kaliber. Aan het eind van het dorp kun je de weg verder vervolgen naar de jungle en deze weg is ongeveer 1,5km.  Aan de rechterkant loopt beneden een rivier en verspreid langs deze weg heb je 7 ingangen om bij de rivier te komen. Aan de linkerkant loopt ergens halverwege de weg een pad naar de watervalletjes. Het was voor ons een beetje onduidelijk waar dat pad nou begon, maar gelukkig zagen we een wat duidelijkere aanduiding. Dit pad naar de watervalletjes wordt het pad der liefde genoemd. De geschiedenis vertelt dat stelletjes die dit pad bewandeld hebben, binnen 3 jaar een gezinnetje kregen. Ik natuurlijk met intense bezieling met Shell aan de hand dat pad bewandelen. Die watervalletjes konden me gestolen worden, ik wilde dit pad hoe dan ook uitgewandeld hebben. Nou vooruit, die watervalletjes waren ook mijn intense bezieling meer dan waard. Het was alsof we weer een sprookje binnenwalsten, een beetje in de trant van Jungle Book. Je had een stuk of 4 watervalletjes die alle 4 uitmonden in een natuurlijke zwembad, waar je echt heerlijk kon zwemmen. En dat allemaal midden in de jungle met allemaal tropische planten en bomen om je heen en hangende lianen.  En of dat genieten was. Vooral ook omdat we daar alleen waren. De Colombianen komen hier in het weekend heen om de drukte van de stad te ontvluchten, maar het weekend was al voorbij. En wij hadden gelukkig onbewust een vredige maandagochtend uitgekozen om hier heen te komen. Perfect! De zon scheen met volle glorie door al het groen  heen op onze zwemmende lijven. En ineens verdween de zon en kwam er een partij grijze wolken voor in de plaats. Even niet aan gedacht dat dit een tropisch regenwoud was. Tijd om te gaan. Wij zijn zo snel mogelijk terug naar het dorp gelopen. Onderweg begon het al te miezeren en daarna iets harder te regenen, dus we gingen even schuilen onder een afdakje. Hadden we weer een excuus om een potje te kaarten. (Niet dat wij een excuus nodig hebben om een potje te kaarten. Shelly en ik zijn 2 spelletjes freaks. Elk moment van wachten grijpen wij aan om elkaar te verslaan met een potje pesten of shithead. Komt goed uit dat we elkaar gevonden hebben). Het regenen was even opgehouden. Wij snel verder gelopen naar het dorp en bij het eerste het beste restaurant gestopt voor een lunch. En dat was toevallig het restaurant waar we de avond ervoor ook hadden gegeten. We hebben hier dus de lekkerste vissoep ooit gegeten. Hmmm! Dat is dan ook een voordeel, als je in een dorp komt met alleen maar donkere mensen dan kun je er 100% vanuit gaan dat het eten er heerlijk en smaakvol is. Helaas begon het weer te regenen en kwam er niet echt een eind aan. We hebben zowat 3uur bij dat restaurant gezeten voor we terug naar het hostel konden. Wel jammer want we wilden eigenkijk nog tuben over de rivier. Dat moesten we maar de volgende dag doen voor we weer teruggingen naar Cali. We zijn rond een uurtje of 9 in de ochtend de deur uit gegaan, hebben 2 grote rubbere banden gehuurd, hebben de weg langs de rivier helemaal uitgelopen en zijn bij de laatste van de 7 ingangen de rivier op gegaan. Lekker met de stroming mee helemaal naar beneden de rivier afgedobberd en ondertussen genieten van de Jungle Book-achtige omgeving. En wat hadden het toch weer perfect getimed, want het begon net weer te regenen toen we het water uitkwamen. Het enige vervelende was dat we weer terug gingen naar Cali. En dat betekende dus weer terug met dat zelfgemaakte voertuig, met de palets en de motor over het treinspoor. Dat heeft natuurlijk geen beschutting of iets dergelijks. Maar onze "machinist" had gelukkig een groot zeil wat we over onze tassen en backpacks konden doen. Zelf probeerden we er ook onder te schuilen, maar dat lukte niet helemaal. Ach ja... het had stiekem ook wel wat om een half uurtje door de jungle te rijden midden in een tropische stortbui. 

Uiteindelijk kwamen we na 3 à 4 uur aan in Cali en zijn we weer terug gegaan naar hetzelfde hostel waar we eerder verbleven. Dat was trouwens echt een leuk hostel. Ze boden gratis salsales aan voor beginners en voor 4eu kon je mee genieten van vleesjes en groenten van de barbecue en daar zaten dan ook biertjes bij. De broer van de eigenaresse zorgde voor een gezellige sfeer, ietwat aan de geforseerde kant, maar het werd zeker gewaardeerd dat hij het iedereen naar zijn zin probeerde te maken. Degene die salsales hadden gehad (of niet) en het leuk vonden om hun nieuwe skills in praktijk te brengen, nam hij mee naar een leuke bar of club waar de salsanummers je om de oren vliegen. Shell en ik zijn er helemaal weg van. We proberen dan ook zo vaak mogelijk te oefenen. We hebben aardig wat complimentjes gevangen met zijn tweetjes. Nota bene van Colombianen, nou dat zegt wel wat dan. We gaan nu heus niet naast onze schoenen dansen hoor, maar zo een complimentje doet je goed en geeft je meer zelfvertrouwen en motivatie om beter te worden. En natuurlijk is dit superleuk om te doen met je maatje. Alhoewel ik Shell wel vaak aanspoor om met andere vrouwen te dansen, maar dat komt later wel zegt ie. Rare man! ;)

Na Cali gingen we naar Salento. Dat is een plaatsje in een van de koffieregio's van Colombia. Heel toeristisch, maar dat is ook niet voor niets. Veel toeristen, zoals wij, komen hierheen om een zogenaamde koffietour te doen. Dan ga je dus naar een koffieboerderij en laten ze je het gehele proces van koffie maken zien, van het planten van de koffieboom tot het malen van de perfect geselecteerde koffiebonen. Als afsluiting kregen we natuurlijk een kopje koffie van het huis om te proeven hoe goed het wel niet was. Jammer dat ik het niet lekker vond, maar de tour was zeker wel interessant. Salento is naast de koffie ook gewoon heel gezellig. Het is een kleurrijk dorp met veel bedrijvigheid rondom het centrale plein. Je hebt dan één winkelstraat met enorm leuke winkeltjes en boetiekjes. We konden het (wéér) niet laten om wat aan te schaffen voor ons oh-zo-grote huis op 3-hoog-achter in Amsterdam. Maar het zou zonde zijn als je al dat moois daar laat hangen. Echt waar! Aan het einde van de winkelstraat is een trap die uitkomt bij een speeltuin op een heuvel, waar je kan schommelen en genieten van een mooi uitzicht over het dorp en het landschap erom heen. Tijdens het schommelen ontmoetten we Maria, een Colombiaanse die in Amerika woont en op vakantie was in haar geboorteland. We hebben lekker zitten kletsen en spraken uiteindelijk af om samen met haar de dag erna een tripje te doen naar Cocora. We kwamen elkaar de volgende ochtend tegen bij het plein waar we opstapten op de truck die ons naar Cocora bracht. Maria had nog iemand meegenomen die zij tijdens haar reis had ontmoet. De leuke meid heet Renske. Ik hoef je niet te vertellen waar ze vandaan komt hè! Toen we uitstapten bij onze bestemming werd ons al meteen een wandeltocht te paard aangeboden. Dat leek ons wel aantrekkelijk. Na een stroeve beloop van het afdingen konden we voor anderhalve euro minder te paard onze tocht gaan beginnen. Het was een aardig stukje wat we hebben afgelegd en ook weer niet normaal prachtig. We liepen eerst een klein stukje door een vallei met torenhoge palmbomen en daarna gingen we het bos in, over riviertjes, onder lianen door, trappetjes op, trappetjes af. Uiteindelijk kwamen we op het punt waar de paarden niet meer verder naar boven konden. Ons ritje te paard was voorbij. Die sterke beesten gingen met de eigenaar terug naar beneden en wij gingen nog verder naar boven waar de mooie rondfladderende kolibrietjes ons stonden op te wachten en waar we onder het genot van ons lunchpakketje konden kijken naar deze vliegensvlugge vogeltjes. De een groen met bruin, de ander zwart met groen met een lang staartje. Ze zijn echt razendsnel en lastig op de foto te krijgen, maar gelukkig hebben we een paar rake kiekjes kunnen schieten. Tijdens de break kwamen ook nog 3 wasbeertjes koekeloeren. Die waren heel schattig en absoluut niet mensenschuw. Ze kwamen zo uit je handen eten. Na de break gingen we te voet onze tocht voortzetten naar de Cocora vallei, de vallei waar je de hoogste palmbomen ter de wereld hebt. Het was een beetje mistig toen we aan het wandelen waren, maar gelukkig trok het net voordat we aankwamen bij de vallei weg en konden we dat waanzinnig mooie uitzicht in onze geheugen opslaan. We kwamen weer uit bij het punt waar we op de paarden waren opgestapt en wachtten daar een klein uurtje op de truck die ons terugbracht nar Salento. Met de dames spraken we later op de avond weer af om hapje te eten en een drankje te doen. Daarna namen we afscheid van elkaar. Wat was een gezellige dag met die twee, veel gekletst en vooral veel gelachen.

Na weer een "overheerlijke" nacht in de bus kwamen we aan in  Bogotá, de hoofdstad van Colombia. Voldoet uiteraard aan de standaard kenmerken van een hoofdstad; (TE) groot, (TE) druk. En dan is Bogotà ook nog eens niet zo mooi en ontbreekt het aan charme, wat je in heel veel andere Colombiaanse plaatsjes wel hebt. Wij verbleven dan in het leukste gedeelte van de stad, genaamd Candelaría. Dat was redelijk gezellig en de gebouwen hadden wel iets authentieks, maar heel sfeervol was het er niet. Daarom verbleven we daar maar 2 nachten en zijn we snel verder gaan reizen naar Villa de Leyva. Nou ja snel... ze laten je altijd denken dat je er snel zult zijn. Forget it!  Die Colombianen die hebben er een handje van om te zeggen dat de reis korter duurt dan dat het daadwerkelijk is. Als ze zeggen dat het 2 uur rijden is, dan kan je er gerust 6 of 7 uur van maken. Een beetje een nare eigenschap, maar goed. Villa de Leyva is in ieder geval wel een prachtig koloniaal plaatsje. Bijna alle huizen zijn wit en in redelijk goede staat. En bijna overal zie je dat mensen veel aandacht besteden aan het versieren en de presentatie van hun huis. Veel planten en bloemen op balkon, heel mooi om te zien. We hebben er niet veel gedaan, vooral lekker door de stad gewandeld, lekkere koffietjes gedronken en dessertjes gegeten.

Voor ons volgende bestemming, Río Claro, moesten we weer richting Bogotá en vanaf daar weer op een nachtbus stappen. Onderweg naar Bogotá hebben we een tussenstop gemaakt in Zipaquira, waar je een kathedraal hebt in een mijn. De kathedraal is Colombia's eerste nieuwe wereldwonder. Dat hebben zij zelf maar even bepaald en dat mag ook wel, want het is niet normaal mooi en indrukwekkend. Entree was wat aan de prijzige kant, maar zodra je door de kathedraal loopt ben je dat geld al gauw weer vergeten. Dit was iets wat we zeker niet hadden willen missen.

Volgende ochtend kwamen we dus aan in Doradal, een dorpje vlakbij Río Claro. Slapen in Río Claro was iets te duur voor ons, vandaar dat we in Doradal verbleven. Maar met de taxi waren we er binnen 20min, mits de taxichauffeur niet eerst even spulletjes moest ophalen en afleveren. Río Claro was in ieder geval fantastisch. Het had wat weg van San Cipriano, alleen is Río Claro in zijn geheel een park waar je entree voor betaalt en geen dorp net als San Cipriano. Maar het had net zo'n mooie rivier, misschien zelfs mooier, waar, de naam zegt het al, heel helder water stroomt. Echt perfect om in te zwemmen. Ook hier kon je verschillende outdoor activiteiten doen, zoals raften, ziplinen en een cave tour. Dat laatste hebben wij gedaan. Ik val een beetje in herhaling wat mijn woordgebruik betreft, maar ook dit was weer geweldig! We hebben eerst een uur of 2 gewandeld door de jungle met een gids en die legde in het spaans van alles uit over verschillende planten en bomen die we voorbij liepen. En daarna gingen we door het water in een grot van bijna 2km lang. Het water kwam soms tot aan onze middel en het was er zo donker dat we allemaal onze zaklampen aanmoesten. Op een gegeven moment zei de gids dat we allemaal onze zaklampen uitmoesten doen, in een rijtje achter elkaar moesten lopen met je hand op de schouder van je voorganger en zo gingen we een kleine stukje helemaal in het donker door de grot lopen. Dat was echt kicken. In die grot leeft een vogelsoort, dat alleen maar in Colombia voorkomt. Die hoorden we tijdens het lopen en klauteren rare geluiden maken boven onze hoofden. Dat maakte deze tour ook nog een beetje spookachtig. Verder was het in Río Claro heel veel relaxen, zwemmen en genieten van de natuur.

Guatapé is een plaats waar veel mensen vanuit de stad heen gaan voor een weekendtripje. Wij waren er van zondag t/m woensdag en het was er net zo gezellig en net zo mooi als in het weekend natuurlijk. Ook dit is weer een superleuk dorp, met ontzettend veel kleur en sfeervolle straatjes met kinderkopjes. Het is ook vooral de ligging en de omgeving wat dit dorp zo speciaal maakt. Dit gebied is ooit een keer overstroomd geweest en dan heb ik het over iets meer dan 100 jaar geleden. En dat wat water is nooit helemaal weggegaan, waardoor het lijkt alsof er allemaal eilandjes zijn. Net buiten het dorp heb je een rots en die kan je beklimmen via een trap van 660 treden. Die hebben wij beklommen, het viel nog best mee. Boven kan je natuurlijk genieten van een mooi uitzicht. Shell en ik waren niet echt onder de indruk. We hebben al zoveel mooie uitzichten gezien. Deze haalt het niet bij andere, maar dit moet je nou eenmaal gedaan hebben wanneer je in Guatapé bent geweest.

Colombia stikt van de mooie plaatsjes. Het houdt maar niet op. We zijn nu in Medellin. Hoe het hier is en in de rest van Colombia lees je in mijn volgende en tevens (durf het bijna niet te zeggen) laatste verslag. 

Ps Foto's houden jullie nog te goed