The perfect ending

6 maanden reizen is heel lang. Dat wisten we van te voren wel. Wanneer wij dat met andere reizigers deelden waren zij ook regelmatig onder de indruk. Maar hoe langer we op reis waren, hoe meer heimwee ik kreeg. Ik miste alles en iedereen. Mijn familie, mijn vrienden, mijn Amsterdam. En Shelly merkte aan me dat ik elke dag steeds een beetje sipper werd. Wat natuurlijk doodzonde is, want hallo! we zijn in Colombia. Kom op! En dat besefte ik me dondersgoed, maar toch dacht ik heel vaak aan thuis. Kon ik maar even fietsen, kon ik maar even mijn vriendinnen appen en laten weten dat ik zo een drankje kom doen. Kon ik maar dit en kon ik maar dat. Het zou nog veel te lang duren voor we weer thuis zouden zijn. Maar wat nou als een stukje thuis naar ons toe zou kunnen komen? Wat nou als je de allerliefste vriendinnen hebt die je komen opzoeken aan de andere kant van de wereld, precies op het moment dat jij hun het hardst nodig hebt? Je zou bijna denken dat ik te ver doorgedraaid ben. Maar ik ga je nu vertellen dat mijn vriendinnen, Jesseli en Ziarah, maanden geleden het plan hadden bedacht om mij te verrassen tijdens onze reis. Daar hadden ze natuurlijk wel Shelly's hulp bij nodig. Ze hebben van alles lopen bekokstoven via de whatsapp en via de mail, achter mijn rug om en soms ook pal naast mij. Shelly vergat weleens dat ik naast hem zat en zat gewoon doodleuk met Ziarah of Jesseli te appen, wat niet heel gebruikelijk is. En ja dan moet je maar net mij hebben die altijd overal achter wil komen. Ik begon mezelf meteen van alles af te vragen. Waar zijn ze mee bezig? Hebben ze een verrassing voor me? Zoja, wat is het dan? Plotseling passeerde de gedachte dat mijn vriendinnen mij zouden opzoeken de revue. Belachelijk, want dat is natuurlijk te mooi om waar te zijn. Maar ik kreeg die gedachte maar niet uit mijn hoofd. En ik werd er zo emotioneel van. Begrijp me niet verkeerd, ik geniet intens van de reis met mijn liefje, maar de gedachte dat mijn vriendinnen zich tijdelijk bij ons konden voegen, dat was wel iets waar ik een moord voor zou plegen. De eerste keer dat ik iets doorkreeg van hun meesterlijk plan was ergens in april. In de loop van de reis kreeg ik steeds meer onbedoelde aanwijzingen van de verrassing, dat kwam niet alleen doordat Shell af en toe slordig was, maar vooral omdat ik achter elk klein dingetje iets zocht. En zo heb ik op mijn beurt ook 2 maanden lang gedaan alsof ik niks wist en ondertussen zat ik te smachten naar de komst van mijn vriendinnen. Ik wist dat ze kwamen, maar niet wanneer. Voor mijn gevoel duurde het zo lang, dat ik op een gegeven moment begon te twijfelen. En dat was ook het moment dat ik heel erg heimwee begon te krijgen en sipjes werd. Om mij op te beuren, lichte Shelly een tipje van de sluier op en zei dat hij een verrassing voor mij in petto had waar ik heel blij van zou worden. Ik probeerde heel erg mijn best te doen om niet te laten merken dat ik al wist wat de verrassing was. We moesten allebei heel erg lachen, maar zeiden allebei niet wat we wisten. Toch kreeg Shell wel het vermoede dat er iets niet klopte. Paar dagen later had hij in mijn reisdagboek gelezen dat ik wist dat mijn vriendinnen kwamen. En toen was het voor hem duidelijk dat hij het geheim niet kon bewaren tot de meiden in Colombia waren. 2 dagen voor ze aankwamen zegt hij tegen mij; nou we weten allebei hoe de vork in de steel zit. Voor het eerst sprak hij het uit; je vriendinnen komen inderdaad hier naartoe. Ik vraag meteen wanneer en hij zei over 2 dagen. En ik zei YÈS!!! EINDELIJK!!! En nou was het tij gekeerd en was ik nu degene die samen met Shelly hun ging verrassen op het vliegveld in Medellin. In onze Colombiaanse outfits en spandoek, zijn we de meiden gaan ophalen van het vliegveld. Het moment dat ze mij zagen was hilarisch. Ze hebben staan vloeken dat wil je niet weten. VERDOMME! WAT DOE JE HIER?! Hahaha. Ze hadden natuurlijk gehoopt op een ALL-YOU-NEED-IS-LOVE-achtig tafereel. Tja je moet verdomd goed zijn wil je Jantje verrassen. Maar wat maakt het allemaal uit. Missie geslaagd of niet, het feit dat mijn vriendinnen er waren was voor mij natuurlijk veel meer waard dan de verrassing. We zaten in de taxi terug naar Medellin en het was meteen lachen, gieren, brullen met de meiden. Het voelde zo vertrouwd en fijn om met hun te zijn, dat was echt onbetaalbaar. En Shell de lieverd had al van alles uitgestippeld om te doen met de meiden. Eerste 2 avonden lekker wezen stappen in Medellin, wat trouwens echt een superleuke stad is met hippe restaurantjes en winkeltjes. Het uitgaansleven is echt heel explosief. Niet persee de muziek waar wij van houden, maar de sfeer zat er overal goed in. En niet alleen in de clubs of bars, maar ook buiten was het erg levendig. Na de eerste avond stappen zijn we de volgende dag met de kabelkar over de sloppenwijk van Medellin gegaan. Jess en Ziaar die zaten te schijten in hun broek, maar vonden het natuurlijk wel heel leuk om te doen. Na Medellin hebben we het vliegtuig gepakt naar Cartagena. Daar zijn we wezen rondstruinen door het oude centrum, ook heel mooi. Het oude centrum had wat weg van Havana in Cuba. Jess, Ziaar en Shell hebben lekker geshopt. Bikini's, zwembroek, souveniertjes voor de achtergebleven mannen van de meiden. De 2e dag in Cartagena zijn we naar de mud vulcano geweest. Dat is dus een modderbad op een heuvel en daar kan je dan even in badderen en word je heel kort gemasseerd. In het modder zitten weet-ik-veel wat voor mineralen die schijnbaar goed zijn voor je huid. Ik zag alleen maar vieze haren ronddrijven van jan-en-alleman. Ach ja, het was een leuke, grappige ervaring. Daarna werden we door Colombiaanse dametjes grondig gewassen. In de avond hadden we afgesproken met mensen die we hadden ontmoet bij de mud vulcano. We hadden eigenlijk gehoopt op dat we ergens salsa konden dansen, maar het was helaas een doordeweekse dag en er waren alleen maar tenten waar er salsa geluisterd kon worden. Ook gezellig. Op een gegeven moment werd het zo gezellig dat er een aantal mensen gewoon midden en aan de zijkant van het terras begonnen te salsadansen. Paar biertjes verder kreeg ook Shelly de moed om met mij te dansen en niet alleen met mij maar ook met een Franse meid die we hadden ontmoet en later ook met Jess en Ziaar. Het was weer een topavond. Volgende dag hadden we weer iets bijzonders op de planning. Shell had een 2-daagse overnachting geregeld bij Casa en el Agua. Dat is een hostel op palen in de Caribische zee. Echt fantastisch! Het enige jammere was dat het een girls-only tripje werd. Shell had bedacht dat het wel fijn zou zijn als wij meiden even quality-time met zijn drietjes hadden. Dat had hij zeker niet verkeerd bedacht, maar nou ging er wel iets bijzonders aan zijn neus voorbij. Het verblijf bij Casa en el Agua hadden wij graag ook met hem willen delen, want dat was wel echt heel gaaf. Maar goed, Kwik, Kwek en Kwak hebben zich goed weten te vermaken zonder Donald Duck. Er was een bar, lekkere muziek en genoeg water om in te zwemmen. Het eten was verrukkelijk. We aten kreeft en krab, het was een van de beste maaltijden die ik deze hele reis gegeten heb. Nou wat wil je nog meer...? Misschien een planktontrip. Dat was wel leuk geweest. Daar hadden we stiekem wel naar uitgekeken.  De planktontrip houdt in dat je 's avonds met een bootje de zee opgaat, het water in gaat en kan genieten van een zogenaamde sterrenhemel die plankton in het water veroorzaakt. Helaas was het er niet de maand voor. We konden in ieder geval wel een tripje doen naar een eiland met mooi strand. Daar hebben we lekker ongegeneerd liggen bakken en braden in de zon. Later op de  middag weer terug naar Casa en el Agua en tot in de vroege avond met een biertje of cocktail in het water genoten van een mooie zonsondergang. Volgende ochtend moesten we weer vroeg met de boot terug naar Cartagagena. Onderweg kwam Jess er achter dat ze haar schoudertasje met iphone en dure kaartspellen van haar ouders was vergeten in Casa en el Agua. Paniek! Paniek! Aan wal meteen contact gezocht, maar ze hadden helaas niks gevonden. Erg vervelend allemaal. Maar we moesten helaas door naar Santa Marta, want daar zat Shelly ons op te wachten in Dreamer Hostel en we wilden daar graag voor het donker aankomen. En daar zat hij met zijn roze zwembroek bij het zwembad. Hij had ons gemist en wij hem ook. Het was supergezellig met alleen de meiden bij Casa en el Agua, maar we vonden het alle drie wel sneu dat Shell helemaal alleen was. Dus we waren blij dat de groep weer compleet was en zijn dat meteen gaan vieren met een voetbalwedstrijd van Colombia-Peru. Met penalty's won Colombia de wedstrijd en de sfeer zat er goed in voor de avond. Maar we gingen het niet laat maken, want de volgende dag gingen we naar Tayrona park. Dat is een beschermd junglegebied aan de Caribische zee. Om 8u 's ochtend pakten we de bus. Na een uur werden we bij de ingang van het park afgezet. Vanaf daar was het dik een uur lopen naar Arrecifes en ook nog eens een uur lopen naar het strand. Maar gelukkig kregen we in Arrecifes de mogelijkheid om te paard de rest van de tocht af te leggen. Voor Jess en Ziaar was het de eerste keer dat zij op een paard hebben gezeten. Ja, ze vonden het allebei spannend, maar ook allebei wel leuk, geloof ik. We zijn uiteindelijk bij 3 stranden geweest. Bij de eerste mochten we niet zwemmen, want daar was de zee te ruig. De tweede was echt heel mooi en klein, maar we hoorden dat de derde nog mooier was dus daar gingen we na de lunch snel heen zodat we genoeg tijden hadden om daar te chillen, aangezien het park al om 17u dicht ging. Na deze pittige maar ook relaxte middag gingen we met de boot naar Taganga, waar we een heerlijk diner hadden genuttigd. En daarna gingen we terug naar Dreamer Hostel om ons klaar te maken voor het uitgaan. We gingen naar een soort openlucht club. Het was heel gezellig en we hebben tot in de late uurtjes onze voetjes van de vloer gehad. Volgende dag hebben we het wat rustiger aan gedaan. We hebben de taxi gepakt naar een ander strand en hebben daar tot in de late middag gezeten. Nog even een paar gekke maar ook mooie foto's gemaakt met de prachtige zee en bergen op de achtergrond. In de avond wilden we lekker uit eten gaan, omdat het de laatste avond was met de meiden, maar ook om alvast Shelly's verjaardag te vieren. Ik bracht een toost uit op de fantastische week die we achter de rug hadden. En natuurlijk op onze vriendschap en dat ie zo lang mag duren tot de dood ons scheidt, want voor mij zijn dit echt vriendinnen voor het leven. De volgende dag brachten we de meiden naar het vliegveld in Santa Marta, waar ze hun vlucht naar Bogotá namen. Onze wegen gingen weer scheiden, we waren een beetje getreurd, maar toch ook weer niet, want we zouden elkaar over 2 weken weer zien. We hebben de traantjes weggepinkt, nog even gerastastast (een onderonsje) en de meiden uitgezwaaid tot Shell en ik weer in de taxi zaten. Jess en Ziaar you're marvelous!

We hebben de laatste week afgesloten met een zeiltocht van Colombia naar Panama langs de San Blas eilanden. Voor ons allebei was het onze eerste zeiltocht ooit. We keken er ook allebei erg naar uit, vooral omdat andere reizigers er heel lovend over waren. We vertrokken 24 juni in de avond vanaf de haven in Cartagena en we hadden een zeiltocht van 36uur voor de boeg voordat we bij de eerste eilandjes zouden komen. En dat was om eerlijk te zijn niet bepaald een pretje. Het slapen in de cabine was best pittig, het was bloedheet en de golven kenden geen genade. Maar met een zeeziekpilletje was het opzich wel te doen. Op 25 juni zaten we jammer genoeg op de boot, maar ik kon het natuurlijk niet laten om om middernacht Shelly's verjaardag in te luiden met een vuurwerkje. De dag erna hebben we het uitgebreid gevierd op een prachtig eiland. Om onze tocht wat aangenamer te maken, kwam er een groep dolfijnen naast de boot zwemmen. Eindelijk hebben we een keer dolfijnen gezien. Shelly en ik hebben veel dieren in het wild gezien, maar dolfijnen ontbraken nog in onze lijst. Danilla, de kapitein, en haar rechterhand Edwin hebben goed werk verricht. Het eten wat werd klaargemaakt was heerlijk, de eilandjes waar zij ons naar toe brachten waren prachtig en volbegroeid met palmbomen. Echt van die typisch tropische eilanden. En het zijn een stuk of 365 eilanden, waarvan een aantal bewoond met Kuna's, dat is een inheemse gemeenschap die er heel bijzonder uit ziet met hun kralen sieraden om hun armen en kuiten. Ze verkochten de zelfgemaakte sieraden natuurlijk en ik heb 2 mooie enkelbandjes gekocht. De groep op de zeilboot bestond uit mensen uit verschillende uithoeken van de wereld en vormden na een wenproces van een paar dagen uiteindelijk een gezellige groep waarin veel werd gedeeld en veel werd gelachen. Ashley, onze Canadese reisvriendin die we in Chili voor het eerst hadden ontmoet, was er ook. Ook voor haar was het de laatste week en we vonden het wel leuk om dan op dezelfde boot te zitten. Aangekomen in Panama hebben we nog een keer of 2 wat gedronken met de groep en zijn we nog een middagje naar het Panama-kanaal geweest. En toen was het de hoogste tijd om afscheid te nemen van elkaar. De laatste avond in Panama en van onze reis wilden we graag met zijn tweetjes zijn. We hebben een fles rode wijn besteld en geproost op weer een mooi avontuur.

Jeetje! Dit is alweer mijn laatste verhaal. 6 maanden samen op reis, beginnend in Buenos Aires eindigend in Panama. Met de nodige trammelant zo nu en dan,  maar ook dat maakte deze reis heel bijzonder en heeft ons dichter naar elkaar toegebracht. En Zuid-Amerika is nog mooier dan we van te voren hebben durven dromen. Dit is zo een verschrikkelijk mooi continent en we hebben in verhouding nog maar weinig gezien. Elk land heeft zijn eigen charme. En allemaal hebben ze oneindig mooie en diverse landschappen. Van jungle tot uitgestrekte zoutvlaktes, van hoge besneeuwde bergtoppen tot hagelwitte stranden aan de Caribische kust. En de mensen waren geweldig. Echt waar! We werden voor de reis erg bang gemaakt dat we heel erg op onze hoede moesten zijn, want ja, Zuid-Amerika is heel gevaarlijk. Degene die dat het hardst zeiden, waren de mensen die er nooit geweest zijn. Ja, het kán inderdaad gevaarlijk zijn als je onvoorzichtig bent en op plekken komt waarvan je weet dat je daar beter niet moet zijn. En ik besef ook wel goed dat wij misschien geluk hebben gehad dat ons niks is overkomen. Maar het is zo zonde dat mensen nog steeds een grimmig beeld hebben van Zuid-Amerika en met name van Colombia. Terwijl dit land met kop en schouders boven de andere landen uitsteekt. We hebben zo intens genoten van dit land. Zelfs met de heimwee kon ik niet anders dan genieten. En echt genieten was voor mij soms wel lastig. We hebben zoveel mooie plekken gezien en zoveel indrukken opgedaan dat het af en toe leek alsof ik het allemaal niet zo waardeerde zoals ik eigenlijk zou moeten. Ik had soms het gevoel dat mijn harde schijf in mijn hoofd te vol zat en de nieuwe indrukken niet meer kon opslaan. Maar gelukkig hebben we de fotocamera met alle 6000 foto's en mooie herinneringen, dan kan ik het allemaal rustig bekijken, nagenieten en met heel veel bewondering en waardering terugkijken op die geweldige 6 maanden met Shelly.

Dit was voor mij een emotionele reis op verschillende vlakken. Ik besef meer dan ooit hoeveel ik van mijn familie houd, de niet-bloedverwanten en bloedverwanten. Dat ik mezelf zo gelukkig mag prijzen met de liefste vriendinnen. En bovenal dat ik de meest geweldige man aan mijn zijde heb, waar ik nog veel meer avonturen mee ga beleven tot in de eeuwigheid.

Liefs en tot snel allemaal.