...to country

...to country

Uruguay is een groot land met aanzienlijk weinig inwoners. Daarom kan ik, wanneer ik uit het raam kijk tijdens de busreizen, oneindig lang genieten van het landschap, zonder dat dat verstoord wordt door op elkaar bebouwde huizen en kantoorpanden. En het uitzicht wat je krijgt verschilt in een bepaald opzicht niet eens zo gek veel van ons kikkerlandje; groen, groen, groen, koeien, koeien, koeien. Alleen heb je hier natuurlijk wel wat heuvels en zie je af en toe in de verte een gaucho te paard zijn koeien opdrijven.

Onze laatste bestemming in Uruguay was Saltó, dat ligt in het noordwesten bij de grens van Argentinië en dat was tevens het punt waar wij gingen oversteken naar het land van tango, wijn en vlees . Tussen Punta del Diablo en Saltó hebben we enkele tussenstops gemaakt in wat the countryside van Uruguay wordt genoemd. De eerste dag hadden we een busrit van +/-9uur met 3x overstappen, waarna wij uiteindelijk in Melo zijn uitgekomen. Daar hebben we dan ook 1 nachtje geslapen bij een heel lieve mevrouw en haar zoon van 14 die vertelde dat ie sinds kort Engelse les volgde en hij met veel moeite, maar niet minder schattig, kon zeggen hoe oud hij was. Volgende dag hadden we weer een lange busrit voor de boeg richting Tacuarembó, de stad waar de grondlegger van de tango geboren schijnt te zijn. Dat is volgens de Argentijnen niet waar, maar het is toch echt in dit plaatsje, in een museum, waar de beste man Carlos Gardel zijn geboorteakte bewaard is gebleven. Tja die Argentijnen kunnen niet alles hebben hè. Dit plaatsje staat ook bekend om de gaucho's, die wij helaas niet van dichtbij hebben gezien.

Shell en ik zijn het er allebei over eens dat we Uruguay zeker niet hadden willen missen. Het was een mooie verrassing zo aan het begin van onze reis. De Uruguayaan, vriendelijk en puur, lekker tranquilo met een thermoskan onder de arm en mate in de hand. We zijn hem dankbaar voor zijn gastvrijheid. Que pasa bièn. Xx